Abstract
The argument for the simplicity of the soul, as defended by Plato and Cartesian philosophy, deduces that the thinking thing is simple because it is not diminished by the division of the body, and is therefore a different substance from the body, namely the soul. However, Kant derives the simplicity of the soul from an inference that according to the definition that the movement is simple, since the soul is such a movement, it is also simple. Accordingly, Kant accuses the inference of simplicity as being logically wrong, that is, sophistication. However, the inference that Kant accuses of being sophistication is not the simplicity of the soul argument advocated by the Cartesian philosophy. Kant also puts forward three arguments against this inference. The first is that the claim of the simplicity of soul has no knowledge value unless it has intuitive content. Second, the simplicity of self-consciousness does not prove the simplicity of the soul. The third is that since the thinking soul cannot be distinguished from the noumena which is the cause of the body, thinking can disappear with the disappearance of the body. However, the fact that no meaningful proposition is formed from the concepts that many people think of individually at the same time can be considered an indirect intuition about the simplicity of the soul. Again, it would not be wrong to say that the simplicity of consciousness stems from the simplicity of the soul. Otherwise, the simplicity of consciousness is considered to have arisen without cause, that is, by itself. Moreover, the fact that the body and thought are the accidents of a single substance does not necessitate that the accident of thought disappears when the accident of the body disappears.
Keywords
References
- Ameriks, Karl. Kant’s Theory of Mind, An Analysis of the Paralogisms of Pure Reason. Oxford: Clarendon Press, 2000.
- Bennett, Jonathan. Kant’s Dialectic. Cambridge: Cambridge University Press, 2016.
- Descartes, Rene. Meditations on First Philosophy with Selections from the Objections and Replies. Çev. Michael Moriarty. Oxford: Oxford University Press, 2008.
- Kant, Immanuel. Critique of Pure Reason. Çev. Paul Guyer ve Allen W. Wood. Cambridge: Cambridge University Press, 1998.
- Kitcher, Patricia. “Kant’s Paralogisms.” The Philosophical Review 91:4 (1982): 515-547.
- Leibniz, G. W. “Monadology.” Philosophical Texts. Çev. ve ed. R. S. Woolhouse ve Richard Francks, içinde 267-281. Oxford: Oxford University Press, 1998.
- Melnick, Arthur. Kant’s Theory of the Self. New York: Routledge, 2009.
- Smith, Norman Kemp. A Commentary to Kant’s Critique of Pure Reason. New York: Palgrave Macmillan, 2003.
Abstract
Ruhun basitliği argümanı, Platon ve Kartezyen felsefe tarafından savunulduğu üzere, düşünen şeyin bedenin bölünmesiyle eksilmediğinden dolayı basit olduğunu ve bu nedenle bedenden farklı bir töz yani ruh olduğunu çıkarsar. Ancak Kant ruhun basitliğini, hareketin basit olduğu tanımına göre ruhun da böyle bir hareket olduğu için basit olduğu şeklinde bir çıkarımdan türetir. Buna göre Kant basitlik çıkarımını mantıksal bakımdan yanlış yani safsata olmakla suçlar. Bununla birlikte Kant’ın safsata olmakla suçladığı çıkarım Kartezyen felsefenin savunduğu ruhun basitliği argümanı değildir. Ayrıca Kant bu çıkarıma karşı üç argüman ileri sürer. Birincisi, ruhun basitliği iddiasının sezgisel içeriğe sahip olmadıkça bilgi değeri taşımayacağıdır. İkincisi, ben bilincinin basitliğinin ruhun basitliğini kanıtlamayacağıdır. Üçüncüsü ise ruhun, bedenin nedeni numenden ayırt edilemeyeceğinden dolayı bedenin ortadan kalkmasıyla düşünmenin de ortadan kalkabilecek olmasıdır. Ancak birçok insanın aynı anda bireysel olarak düşündüğü kavramlardan anlamlı bir önermenin meydana gelmemesi gerçeği, ruhun basitliğine dair dolaylı bir sezgi sayılabilir. Yine bilincin basitliğinin ruhun basitliğinden kaynaklandığını söylemek yanlış olmaz. Değilse bilincin basitliği nedensiz yani kendi kendine ortaya çıkmış sayılır. Dahası bedenin ve düşüncenin tek bir tözün ilinekleri olması beden ilineğinin ortadan kalktığında düşünce ilineğinin de ortadan kalkmasını gerektirmez.
Keywords
References
- Ameriks, Karl. Kant’s Theory of Mind, An Analysis of the Paralogisms of Pure Reason. Oxford: Clarendon Press, 2000.
- Bennett, Jonathan. Kant’s Dialectic. Cambridge: Cambridge University Press, 2016.
- Descartes, Rene. Meditations on First Philosophy with Selections from the Objections and Replies. Çev. Michael Moriarty. Oxford: Oxford University Press, 2008.
- Kant, Immanuel. Critique of Pure Reason. Çev. Paul Guyer ve Allen W. Wood. Cambridge: Cambridge University Press, 1998.
- Kitcher, Patricia. “Kant’s Paralogisms.” The Philosophical Review 91:4 (1982): 515-547.
- Leibniz, G. W. “Monadology.” Philosophical Texts. Çev. ve ed. R. S. Woolhouse ve Richard Francks, içinde 267-281. Oxford: Oxford University Press, 1998.
- Melnick, Arthur. Kant’s Theory of the Self. New York: Routledge, 2009.
- Smith, Norman Kemp. A Commentary to Kant’s Critique of Pure Reason. New York: Palgrave Macmillan, 2003.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Philosophy |
| Journal Section | Research Articles |
| Authors | |
| Publication Date | November 30, 2023 |
| Published in Issue | Year 2023 Volume: 64 Issue: 2 |
AUIFD is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.