Divan Edebiyatı Araştırmaları Dergisi

Öz

Aruz, Türk edebiyatında 11.Yüzyıldan 21.Yüzyıla kadar kullanılagelen bir nazım ölçüsüdür. Nitekim Türk edebiyatında aruzla yazılmış milyonlarca şiir vardır. Bunların müellifleri arasında Yunus Emre’den Fuzûlî’ye, Bâkî’den Şeyh Gâlib’e, Namık Kemal’den Yahya Kemal’e, Tevfik Fikret’ten Mehmed Âkif’e, Ârif Nihad’dan Mehmet Çınarlı’ya kadar çok önemli isimler yer alır. Dahası 21.Yüzyılda da aruzla edebî metin üretmeye devam eden şairler bulunmaktadır.
Buna karşın aruzla ilgili bilgi, birikim ve zevk sahibi şiir ehlinin sayısı her geçen gün azalmıştır. Okullarımızdaki aruz öğretimi de ciddî oranda zayıflamıştır. Çünkü artık alıcısının olmadığı düşünülmektedir. Oysa yüzlerce yılın birikimi olan metinler vardır ve aruzla metin üretimi devam etmektedir. Diğer taraftan aruz öğretimi, aslında bir yönüyle şiir ehlinin ve estetik zevk sahiplerinin kültür, sanat ve edebiyat camiasında daha çok görünür olmasının, daha çok söz sahibi kılınmasının da yolunu açmaktadır.
Dolayısıyla aruz öğretimi noktasında yeni, etkili ve gerçekçi hamlelere ihtiyaç duyulmaktadır. Nitekim son dönemlerde özellikle araştırmacı ve akademisyenlerin aruzla daha çok ilgilenmeye başladıkları görülmektedir. Bu düşüncelerle makalede aruzla ilgili çalışmalar bağlamında örnek bir uygulamanın ortaya konulması amaçlanmıştır. Bu amaçla Fuzûlî’nin Gül redifli kasidesi üzerinde örnek bir uygulama yapılmış, ortaya çıkan veriler sayısal açıdan değerlendirilip yorumlanmıştır. Makalenin istatistiksel verilere dayalı benzer çalışmalar için, mütevazı da olsa, bir katkı sağlayabileceği ve bir karşılaştırma imkânı oluşturabileceği düşünülmektedir.