Öz
Social entrepreneurship, especially in Turkey, both in practice in recent years has begun to announce his name frequently in academic literature. When social entrepreneurship is considered within the framework of the purpose of realizing social innovation, it brings innovative solutions to the problems that exist in society and thus aims to transform society for the better. Social work, on the other hand, intervenes in social problems to increase the well-being of the individual and, as in social entrepreneurship, actually aims to transform the society into a better one. Looking at the common denominator, two phenomena aim for social innovation. However, especially in Turkey, it is larger than the boundaries of social entrepreneurship. Social entrepreneurship is a freer and more unlimited field of activity.
In the study, the application and mass limitations of the social work and social entrepreneurship phenomena that are on the same ground but located at different points, the differences in practice, the reason for these differences, their contribution to each other despite their differences, the deficiencies identified and what can be done to eliminate these deficiencies were discussed. Suggestions were tried to be presented on the mentioned points.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Altındağ, Ö. (2011). Sosyal Hizmetin Doğası ve Amaçları. Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği Yayını, 6-18.
- Aksoy, T. (2013, 29 Ocak). Sosyal Girişimcilik Nedir?. https://www.temelaksoy.com/sosyal-girisimcilik-nedir/. Erişim Tarihi: 01.10.2020.
- Australian Association of Social Workers Code of Ethics. (2010). http://www.aasw.asn.au/document/item/92. Erişim Tarihi: 21.10.2020.
- Bayraktar, İ. (2014). http://www.ibrahimbayraktar.net/2014/01/dezavantajl-gruplar.html. Erişim Tarihi: 07.10.2020.
- Bingöl, O. (2015). Genel Bağlarıyla Sosyal Hizmet ve Toplum. Mavi Atlas, 5, 69-77. doi: 10.18795/ma.53942.
- Çengelci, E. (1996). Cumhuriyet Türkiyesi’nde Sosyal Hizmetlerin Örgütlenmesi. Ankara: Şafak Matbaacılık.
- Demir, Ö. (2014). “Sivil Toplum Kuruluşları”, “Sosyal Girişimcilik”, “Kurumsal Sosyal Sorumluluk” ve “Sosyal İşletme”. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2(6), 347-356.
- Duyan, V., Özgür Sayar, Ö. & Özbulut, M. (2008). Sosyal Hizmeti Tanımak ve Anlamak. Ankara: Öncü.
- Ersen, T. B., Kaya, D.ve Meydanoğlu, Z. (2010). Sosyal Girişimler ve Türkiye İhtiyaç Analizi Raporu, TÜSEV Yayınları: 1-38.
- Gül, M. (2019). Sosyal Girişimcilik Üzerine Kuramsal Bir Araştırma. İnternational Social Mentality and Researcher Thinkers Journal, 5(11), 1911-1928.
- Kongar, E. (1972). Sosyal Çalışmaya Giriş. Ankara: Şafak Matbaası.
- Kümbül Güler, Burcu. (2010). Sosyal Girişimcilik. Ankara: Efil.
- Özdevecioğlu, M. & Cingöz, A. (2009). Sosyal Girişimcilik ve Sosyal Girişimciler: Teorik Çerçeve. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari İlimler Fakültesi Dergisi, 81-95.
- Özdevecioğlu, M. & Karaca, M. (2015). Girişimcilik ve Girişimci Kişilik Kavram ve Uygulama. Konya: Eğitim.
- Özsoy, Ş. (2019). Sosyal Girişimcilik: Amaç “PR” mı Sosyal Fayda mı?. https://webrazzi.com/2019/07/07/sosyal-girisimcilik-amac-pr-mi-sosyal-fayda-mi/. Erişim Tarihi:11.11.2020.
- Sheafor, B. W. ve Horejsi, C. R. (2003). Techniquesandguidelinesforsocialwork. ABD: PearsonEducationInc.
- Sosyal Hizmet Mesleğinin Küresel Tanımı. http://www.shy.hacettepe.edu.tr/tr/menu/genel_tanitim-10. Erişim Tarihi: 06.10.2020.
- Yıldırım, N. & Yıldırım, K. (2008). Sosyal Hizmete Giriş. Sakarya: Sakarya.
- Zastrow, C. (2010). Sosyal Hizmete Giriş. (Çev. Ed.) Durdu Baran Çiftçi. Ankara: Nika.
- Zengin, O. & Çalış, N. (2017). Sosyal Hizmet Uzmanlarının Mesleki Uygulamaları ve Çalışma Koşulları. Toplum ve Sosyal Hizmet, 28(1), 47-68.
Öz
Sosyal girişimcilik özellikle Türkiye’de son yıllarda gerek uygulama alanı olarak gerekse akademik yazın olarak adından sıkça söz ettirmeye başlamıştır. Sosyal girişimcilik, sosyal inovasyonu gerçekleştirme amacı çerçevesinde düşünüldüğünde toplumda varlığını sürdürmekte olan sorunlara yenilikçi çözümler getirmekte ve böylelikle toplumu daha iyiye dönüştürmeyi amaçlamaktadır. Sosyal hizmet ise, bireyin iyilik halini yükseltmek amacıyla toplumsal sorunlara müdahale etmekte ve sosyal girişimcilikte olduğu gibi aslında toplumu daha iyiye dönüştürmeyi amaçlamaktadır. Paydaya bakıldığında sosyal inovasyonu kendisine amaç edinen iki olguyla karşılaşılmaktadır. Ancak özellikle Türkiye için değerlendirildiğinde sosyal girişimciliğin, sosyal hizmete nazaran daha geniş sınırlarının olduğu yani daha özgür olduğu, faaliyet alanının daha sınırsız olduğu düşünülmektedir.
Çalışmada ise buradan hareketle aynı paydada yer alıp ancak farklı noktalarda konumlanan sosyal hizmet ve sosyal girişimcilik olgularının uygulama ve kitlesel sınırlılıkları, uygulamadaki farklılıkları, bu farklılıkların sebebi, farklılıklarına rağmen birbirlerine katkıları, tespit edilen eksiklikler ve bu eksikliklerin giderilmesi hususunda neler yapılabileceği konuları ele alınmış olup bahsi geçen hususlar üzerine öneriler sunulmaya çalışılmıştır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Altındağ, Ö. (2011). Sosyal Hizmetin Doğası ve Amaçları. Sosyal Hizmet Uzmanları Derneği Yayını, 6-18.
- Aksoy, T. (2013, 29 Ocak). Sosyal Girişimcilik Nedir?. https://www.temelaksoy.com/sosyal-girisimcilik-nedir/. Erişim Tarihi: 01.10.2020.
- Australian Association of Social Workers Code of Ethics. (2010). http://www.aasw.asn.au/document/item/92. Erişim Tarihi: 21.10.2020.
- Bayraktar, İ. (2014). http://www.ibrahimbayraktar.net/2014/01/dezavantajl-gruplar.html. Erişim Tarihi: 07.10.2020.
- Bingöl, O. (2015). Genel Bağlarıyla Sosyal Hizmet ve Toplum. Mavi Atlas, 5, 69-77. doi: 10.18795/ma.53942.
- Çengelci, E. (1996). Cumhuriyet Türkiyesi’nde Sosyal Hizmetlerin Örgütlenmesi. Ankara: Şafak Matbaacılık.
- Demir, Ö. (2014). “Sivil Toplum Kuruluşları”, “Sosyal Girişimcilik”, “Kurumsal Sosyal Sorumluluk” ve “Sosyal İşletme”. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 2(6), 347-356.
- Duyan, V., Özgür Sayar, Ö. & Özbulut, M. (2008). Sosyal Hizmeti Tanımak ve Anlamak. Ankara: Öncü.
- Ersen, T. B., Kaya, D.ve Meydanoğlu, Z. (2010). Sosyal Girişimler ve Türkiye İhtiyaç Analizi Raporu, TÜSEV Yayınları: 1-38.
- Gül, M. (2019). Sosyal Girişimcilik Üzerine Kuramsal Bir Araştırma. İnternational Social Mentality and Researcher Thinkers Journal, 5(11), 1911-1928.
- Kongar, E. (1972). Sosyal Çalışmaya Giriş. Ankara: Şafak Matbaası.
- Kümbül Güler, Burcu. (2010). Sosyal Girişimcilik. Ankara: Efil.
- Özdevecioğlu, M. & Cingöz, A. (2009). Sosyal Girişimcilik ve Sosyal Girişimciler: Teorik Çerçeve. Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari İlimler Fakültesi Dergisi, 81-95.
- Özdevecioğlu, M. & Karaca, M. (2015). Girişimcilik ve Girişimci Kişilik Kavram ve Uygulama. Konya: Eğitim.
- Özsoy, Ş. (2019). Sosyal Girişimcilik: Amaç “PR” mı Sosyal Fayda mı?. https://webrazzi.com/2019/07/07/sosyal-girisimcilik-amac-pr-mi-sosyal-fayda-mi/. Erişim Tarihi:11.11.2020.
- Sheafor, B. W. ve Horejsi, C. R. (2003). Techniquesandguidelinesforsocialwork. ABD: PearsonEducationInc.
- Sosyal Hizmet Mesleğinin Küresel Tanımı. http://www.shy.hacettepe.edu.tr/tr/menu/genel_tanitim-10. Erişim Tarihi: 06.10.2020.
- Yıldırım, N. & Yıldırım, K. (2008). Sosyal Hizmete Giriş. Sakarya: Sakarya.
- Zastrow, C. (2010). Sosyal Hizmete Giriş. (Çev. Ed.) Durdu Baran Çiftçi. Ankara: Nika.
- Zengin, O. & Çalış, N. (2017). Sosyal Hizmet Uzmanlarının Mesleki Uygulamaları ve Çalışma Koşulları. Toplum ve Sosyal Hizmet, 28(1), 47-68.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 27 Ocak 2021 |
| Gönderilme Tarihi | 21 Aralık 2020 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2021 Cilt: 3 Sayı: 1 |
Bu dergide yayınlanan tüm çalışmalar, Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 (CC BY-NC 4.0 ) International License kapsamında lisanslanmıştır.
Bu lisansın bir kopyasını görüntülemek için http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/ adresini ziyaret edin.