TÜRKİYE’DE GELİR DAĞILIMI ÇALIŞMALARI VE GELİR DAĞILIMINDA SOSYAL TRANSFERLERİN ETKİSİNİN TÜRKİYE VE AVRUPA BİRLİĞİ KARŞILAŞTIRMASI
Abstract
Sosyal politikaların amacı ekonomik, siyasal ve sosyal eşitsizlikleri ortadan kaldırmak ve bölüşümde adaleti sağlamaktır. Sosyal adaletin bozulmasının önemli nedenlerinden biri adaletsiz gelir dağılımıdır. Bu anlamda gelir eşitsizliğinin ortadan kaldırılmasına yönelik uygulamalar sosyal adaletin sağlanmasında önem kazanmaktadır. Gelir eşitsizliği ve yoksulluk tüm dünyada ve Türkiye’de çözüm bekleyen en önemli ekonomik ve toplumsal sorunlardan biridir. Gelir eşitsizliklerinin giderilmesinde uygulanan politika araçlarından en önemlisi sosyal transferlerdir. Piyasa koşullarına göre oluşan birincil gelir dağılımı sosyal politikalar kapsamında sunulan sosyal yardımlar sonrasında ikincil gelir dağılımını oluşturmaktadır. Sosyal yardımlarla gelir dağılımındaki adaletsizliğin önlenmesi ve yoksulluğun azaltılması hedeflemektedir. Gelir dağılımını düzeltmeye ve yoksullukla mücadeleye yönelik sosyal yardım uygulamaları ülkelerin ekonomik gelişmişlik düzeylerine ve sosyal politikalara ayırdıkları paylara göre değişim göstermektedir.
Bu çalışmada AB ülkeleri ve Türkiye’nin sosyal transferler öncesi ve sonrası gelir dağılımındaki değişimin boyutu Gini Katsayısı üzerinden irdelenerek elde edilen karşılaştırma sonuçlarına göre değerlendirmelerde bulunulmuştur. Çalışmada betimsel analiz yöntemi esas alınarak, Avrupa Birliği İstatistik Ofisi verileri kullanılmıştır.
Çalışma sonucunda Türkiye’deki sosyal transferler öncesi ve sonrası Gini Katsayısı değişiminin AB ülkeleri ile kıyaslandığında düşük olduğu görülmüştür. Sosyal transferler öncesinde Gini Katsayısı Türkiye’den yüksek olan pek çok ülkede sosyal transferlerin gelir dağılımını düzeltici etki oluşturduğu görünmektedir. Adil gelir dağılımının sağlanması ve yoksulluğun giderilmesine yönelik politikalar açısından, Türkiye’nin AB ülkeleri ile karşılaştırmasında Türkiye’nin sosyal transferler öncesi ve sonrası Gini katsayısı değişiminin en alt sırada olmasının altında yatan nedenlerin çok boyutlu irdelenmesi önem kazanmaktadır.
References
- İ.T.İ.A. (1971). Konferanslar 2, Gelir Dağılımı ve Vergi Politikası. Maliye ve Hukuk Enstitüsü Yayınları.
- Acar, İ. ( 2015). Türkiye'de Gelir Dağılımı. Emek ve Toplum Hak-İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 42-59.
- Acun, S. (2018). Gelir ve Servet Dağılımının Belirleyenleri, Sonuçları: Türkiye Örneği, Doktora Tezi. İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İktisat Anabilim Dalı.
- Akbulut, E. (2020). Sağlık Harcamaları ve Gelir Dağılımı İlişkisi: Türkiye ve OECD Ülkeleri Karşılaştırmalı Analizi. Maliye Araştırmaları Dergisi, 137-145.
- Aktan, C. C., & Vural, İ. Y. (2002). Yoksullukla Mücadele Stratejileri, Gelir Dağılımında Adalet(siz)lik ve Gelir Eşit(siz)liği Terminoloji, Temel Kavram ve Ölçüm Yöntemleri. Hak İş Yayınları.
- Alpdoğan, H. (2023). Türkiye’de ekonomik büyüme, gelir dağılımı ve yoksulluk ilişkisi. Sayıştay Dergisi, 259-290.
- Altındağ, Ö. (2019). Yoksulluk üzerine bir değerlendirme. Ufkun Ötesi Bilim Dergisi Engelliler Konfederasyonu Yayını, 81-114.
- Arıcı, A., & Artan, T. (2021). Sosyal Politika ve Sosyal Hizmet. Sosyal Hizmet Meslek ve Disiplininin Diğer Meslek ve Disiplinler İle İlişkisi, Editörler; Zafer Danış, Beyza Erkoç (s. 119-142). Nobel.
- ASHB. (2022). 2022 Yılı Faaliyet Raporu. Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı.
- Aydın, A. (2021). Türkiye’de bölgelere göre yoksulluk oranlarının sorgulayıcı veri çözümlemesi teknikleri ile analizi. Econharran, 184-220.
- Aykın, F., & İpek, E. (2021). Eşdeğerlik ölçeği seçimine göre yoksulluk göstergelerinin analizi: Türkiye uygulaması. Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 279-296.
- Boratav, K. (1966). Türkiye’de kişisel gelir dağılımı ve devlet planlama teşkilatı araştırması. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 45-102.
- Bulutay, T., Timur, S., & Ersel, H. (1971). Türkiye'de Gelir Dağılımı, 1968. Sevinç Matbaası.
- Çalışkan, Ş. (2010). Türkiye'de gelir eşitsizliği ve yoksulluk. Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, 89- 132.
- Çavuşoğlu, T., & Hamurdan, Y. (1966). Gelir Dağılımı Araştırması, 1963. DPT Yayınları.
- Çelik, A. (2004). AB ülkeleri ve Türkiye’de gelir eşitsizliği: Piyasa dağılımı–yeniden dağılım. Çalışma ve Toplum, 53–91.
- D.İ.E. (1990). Gelir Dağılımı 1987. T.C. Başbakanlık DİE Yayınlan No: 1441.
- Dal, R., & Temiz, N. (2023 ). Türkiye’de yoksullukla mücadelede sosyal yardım kurumlarının etkinliği. Çalışma ve Toplum, 1287-1322.
- Daşlı, Y. (2018 ). Yoksullukla mücadele aracı olarak sosyal yardımlaşma ve dayanışma vakıfları. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 525-542.
- Derviş, K., & Robinson, S. (1980 ). The Structure of Income Inequality in Turkey (1950-1973). New York.
- DPT. (2001). Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı Gelir Dağılımının İyileştirilmesi ve Yoksullukla Mücadele Özel İhtisas Komisyonu Raporu. DPT.
- Ensari, S. (1997). Son 20 yılda gelir dağılımı: 1973, 1987, 1994 araştırmaları ve sonuçları, ekonomik forum. (s. 16-22).
- Eroğlu, N., Altaş, D., Ün, T., & Ulu, M. İ. (2017). OECD ülkelerinde sosyal yardım harcamalarının gelir dağılımına etkisi: Panel veri analizi . Uluslararası Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 335- 354.
- Ersöz, H. Y. (2020). Sosyal Politika. AUZEF Yayınları.
- Esmer, Y., Fişek, H., & Kalaycıoğlu, E. (1986). Türkiye'de sosyo-ekonomik öncelikler, hane gelirleri, harcamaları ve sosyo ekonomik ihtiyaçlar üzerine araştırma dizisi. TÜSIAD.
- Eurostat. (2007). Comparative EU statistics on Income and Living Conditions: Issues and Challenges Proceedings of the EU-SILC conference Helsinki, 6-8 November 2006. Luxembourg: Office for Offi cial Publications of the European Communities.
- Eurostat. (2023, 10 04). Living conditions in Europe - income distribution and income inequality. https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Living_conditions_in_Europe_- _income_distribution_and_income_inequality#Key_findings adresinden alındı
- Eurostat. (2023). Social protection statistics - social benefits. https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Social_protection_statistics_-_social_benefits adresinden alındı
- Eurostat. (2023a). Glossary:EU statistics on income and living conditions (EU-SILC). https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Glossary:EU_statistics_on_income_and_living_conditions_(EUSILC) adresinden alındı
- Eurostat. (2023b). Glossary:Open method of coordination (OMC) . https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Glossary:Open_method_of_coordination_(OMC) adresinden alındı
- Gül, S. S. (2006). Sosyal Devlet Bitti, Yaşasın Piyasa! Yeni Liberalizm ve Muhafazakârlık Kıskacında Refah Devleti. Ebabil Yayınları.
- Güven, A., Dalgıç, B., & Tansel, A. (2016). Gelir hareketliliği gelir eşitsizliğini azaltabilir mi? Türkiye örneği . ODTÜ Gelişme Dergisi, 549-571.
- Işığıçok, E. (1989). Gelir eşitsizlik ölçüleri ve Türkiye’de gelir dağılımı. Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
- Kabaş, T. (2010). Türkiye’de en yoksul % 20’nin yoksulluk profili, gelir dağılımı ve tüketim harcaması. Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 192 - 218 .
- Karabulut, T. (2007). Türkiye’de kişisel gelir dağılımı araştırmalarının analizi. Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu Dergisi, 21-36.
- Karaman, İ. (1987). Gelir dağılımı ve Türkiye'de yapılan gelir dağılımı çalışmaları, 1959-1986. D.P.T. Yayınları.
- Kongar, E. (1988). Kamuoyu Araştırmalarına Göre: Türkiye Gelir Dağılımı. 1-4: TUSES Yayınları.
- Kurt, H. T. (2001). Gelir dağılımı ve gelir eşitsizlik ölçüleri (Türkiye Örneği). Devlet İstatistik Enstitüsü Uzmanlık Tezi.
- Öksüz, A. K. (1998). 1987 H.H.G.T.H. Anketinin sonuçlarını kullanarak Türkiye'deki bölgesel gelir dağılımı analizi. Devlet İstatistik Enstitüsü Uzmanlık Tezi.
- Özaydın, M. M., & Yeşilkaya, F. (2020 ). Sosyal yardım istihdam ilişkisinin belirlenmesi: Refah rejimleri için bir panel veri analizi. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 161-196.
- Özmucur, S. (1987). Milli gelirin üç aylık döneller itibariyle tahmini, dolarla ifadesi ve gelir yoluyla hesaplaması. İTO Yayınları, Yayın No:1987-1.
- Öztornacı, B., & Demirdöğen, A. (2015 ). Farklı eşdeğerlik ölçeklerine göre temel yoksulluk göstergelerinin değişimi: Türkiye örneği. Tarım Ekonomisi Dergisi, 7-15.
- Polat, M. A. (2020). Sosyal amaçlı transfer harcamalarının gelir dağılımına etkisi: OECD ülkelerine yönelik panel veri analizi. Business & Management Studies: An International Journal, 764- 796.
- Sarç, Ö. C. (1984 ). Hanehalkı Gelir ve Tüketim Harcamaları Anketi.
- SBB. (2019). On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023). Strateji Bütçe Başkanlığı.
- Şeker, S. D. (2008). Türkiye’de sosyal transferlerin yoksulluk üzerindeki etkileri. DPT, Uzmanlık Tezi.
- Şenkal, A. (1995). Türkiye'de gelir dağılımının sosyal yapı üzerindeki etkileri. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Siyaset Bilim Dalı Yüksek Lisans Tezi .
- Toplum ve Hekim. (1996). Sayıların dili. s. 78-79.
- TÜİK. (2020). Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması Mikro Veri Seti (Kesit) 2020. Türkiye İstatistik Kurumu.
- TÜİK. (2021). Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması. Gelir ve yaşam koşulları araştırması metodolojisi hakkında genel açıklama. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Gelir-veYasam-Kosullari-Arastirmasi-2021-45581
- TÜSİAD. (1986). Türkiye'de sosyo-ekonomik öncelikler hane gelirleri, harcamaları ve sosyo ekonomik ihtiyaçlar üzerine araştırma dizisi. TÜSİAD Yayın No:TÜSİAD-T/86.92.
- Yaşar, S., & Taşar, M. O. (2019). Kavramsal olarak yoksulluk ve Türkiye’de yoksullukla mücadele politikalarının etkileri. Sosyal Ekonomik Araştırmalar Dergisi, s. 118-143.
Abstract
The aim of social policies is to eliminate economic, political and social inequalities and to ensure justice in distribution. One of the important reasons for the deterioration of social justice is unjust income distribution. In this sense, practices aimed at eliminating income inequality gain importance in ensuring social justice. Income inequality and poverty are among the most important economic and social problems that need to be solved in the world and in Türkiye. Social transfers are the most important policy instruments to eliminate income inequalities. The primary income distribution, which is formed according to market conditions, forms the secondary income distribution after the social assistance provided within the scope of social policies. Social assistance aims to prevent injustice in income distribution and reduce poverty. Social assistance practices aimed at correcting income distribution and combating poverty vary according to the economic development levels of countries and the shares they allocate to social policies.
In this study, the extent of the change in income distribution of EU countries and Türkiye before and after social transfers is analysed through Gini Coefficient and evaluations are made according to the comparison results obtained. Based on the descriptive analysis method, the data of the Statistical Office of the European Union were used in the study.
As a result of the study, it has been observed that the change in the Gini Coefficient before and after social transfers in Türkiye is low compared to EU countries. In many countries with a higher Gini Coefficient than Türkiye before social transfers, social transfers seem to have a corrective effect on income distribution. In terms of policies aimed at ensuring fair income distribution and eliminating poverty, it is important to examine the reasons underlying Türkiye’s lowest Gini coefficient change before and after social transfers in comparison with EU countries.
References
- İ.T.İ.A. (1971). Konferanslar 2, Gelir Dağılımı ve Vergi Politikası. Maliye ve Hukuk Enstitüsü Yayınları.
- Acar, İ. ( 2015). Türkiye'de Gelir Dağılımı. Emek ve Toplum Hak-İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 42-59.
- Acun, S. (2018). Gelir ve Servet Dağılımının Belirleyenleri, Sonuçları: Türkiye Örneği, Doktora Tezi. İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İktisat Anabilim Dalı.
- Akbulut, E. (2020). Sağlık Harcamaları ve Gelir Dağılımı İlişkisi: Türkiye ve OECD Ülkeleri Karşılaştırmalı Analizi. Maliye Araştırmaları Dergisi, 137-145.
- Aktan, C. C., & Vural, İ. Y. (2002). Yoksullukla Mücadele Stratejileri, Gelir Dağılımında Adalet(siz)lik ve Gelir Eşit(siz)liği Terminoloji, Temel Kavram ve Ölçüm Yöntemleri. Hak İş Yayınları.
- Alpdoğan, H. (2023). Türkiye’de ekonomik büyüme, gelir dağılımı ve yoksulluk ilişkisi. Sayıştay Dergisi, 259-290.
- Altındağ, Ö. (2019). Yoksulluk üzerine bir değerlendirme. Ufkun Ötesi Bilim Dergisi Engelliler Konfederasyonu Yayını, 81-114.
- Arıcı, A., & Artan, T. (2021). Sosyal Politika ve Sosyal Hizmet. Sosyal Hizmet Meslek ve Disiplininin Diğer Meslek ve Disiplinler İle İlişkisi, Editörler; Zafer Danış, Beyza Erkoç (s. 119-142). Nobel.
- ASHB. (2022). 2022 Yılı Faaliyet Raporu. Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı.
- Aydın, A. (2021). Türkiye’de bölgelere göre yoksulluk oranlarının sorgulayıcı veri çözümlemesi teknikleri ile analizi. Econharran, 184-220.
- Aykın, F., & İpek, E. (2021). Eşdeğerlik ölçeği seçimine göre yoksulluk göstergelerinin analizi: Türkiye uygulaması. Ekonomik ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 279-296.
- Boratav, K. (1966). Türkiye’de kişisel gelir dağılımı ve devlet planlama teşkilatı araştırması. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 45-102.
- Bulutay, T., Timur, S., & Ersel, H. (1971). Türkiye'de Gelir Dağılımı, 1968. Sevinç Matbaası.
- Çalışkan, Ş. (2010). Türkiye'de gelir eşitsizliği ve yoksulluk. Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, 89- 132.
- Çavuşoğlu, T., & Hamurdan, Y. (1966). Gelir Dağılımı Araştırması, 1963. DPT Yayınları.
- Çelik, A. (2004). AB ülkeleri ve Türkiye’de gelir eşitsizliği: Piyasa dağılımı–yeniden dağılım. Çalışma ve Toplum, 53–91.
- D.İ.E. (1990). Gelir Dağılımı 1987. T.C. Başbakanlık DİE Yayınlan No: 1441.
- Dal, R., & Temiz, N. (2023 ). Türkiye’de yoksullukla mücadelede sosyal yardım kurumlarının etkinliği. Çalışma ve Toplum, 1287-1322.
- Daşlı, Y. (2018 ). Yoksullukla mücadele aracı olarak sosyal yardımlaşma ve dayanışma vakıfları. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 525-542.
- Derviş, K., & Robinson, S. (1980 ). The Structure of Income Inequality in Turkey (1950-1973). New York.
- DPT. (2001). Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı Gelir Dağılımının İyileştirilmesi ve Yoksullukla Mücadele Özel İhtisas Komisyonu Raporu. DPT.
- Ensari, S. (1997). Son 20 yılda gelir dağılımı: 1973, 1987, 1994 araştırmaları ve sonuçları, ekonomik forum. (s. 16-22).
- Eroğlu, N., Altaş, D., Ün, T., & Ulu, M. İ. (2017). OECD ülkelerinde sosyal yardım harcamalarının gelir dağılımına etkisi: Panel veri analizi . Uluslararası Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 335- 354.
- Ersöz, H. Y. (2020). Sosyal Politika. AUZEF Yayınları.
- Esmer, Y., Fişek, H., & Kalaycıoğlu, E. (1986). Türkiye'de sosyo-ekonomik öncelikler, hane gelirleri, harcamaları ve sosyo ekonomik ihtiyaçlar üzerine araştırma dizisi. TÜSIAD.
- Eurostat. (2007). Comparative EU statistics on Income and Living Conditions: Issues and Challenges Proceedings of the EU-SILC conference Helsinki, 6-8 November 2006. Luxembourg: Office for Offi cial Publications of the European Communities.
- Eurostat. (2023, 10 04). Living conditions in Europe - income distribution and income inequality. https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Living_conditions_in_Europe_- _income_distribution_and_income_inequality#Key_findings adresinden alındı
- Eurostat. (2023). Social protection statistics - social benefits. https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Social_protection_statistics_-_social_benefits adresinden alındı
- Eurostat. (2023a). Glossary:EU statistics on income and living conditions (EU-SILC). https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Glossary:EU_statistics_on_income_and_living_conditions_(EUSILC) adresinden alındı
- Eurostat. (2023b). Glossary:Open method of coordination (OMC) . https://ec.europa.eu/eurostat/statisticsexplained/index.php?title=Glossary:Open_method_of_coordination_(OMC) adresinden alındı
- Gül, S. S. (2006). Sosyal Devlet Bitti, Yaşasın Piyasa! Yeni Liberalizm ve Muhafazakârlık Kıskacında Refah Devleti. Ebabil Yayınları.
- Güven, A., Dalgıç, B., & Tansel, A. (2016). Gelir hareketliliği gelir eşitsizliğini azaltabilir mi? Türkiye örneği . ODTÜ Gelişme Dergisi, 549-571.
- Işığıçok, E. (1989). Gelir eşitsizlik ölçüleri ve Türkiye’de gelir dağılımı. Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
- Kabaş, T. (2010). Türkiye’de en yoksul % 20’nin yoksulluk profili, gelir dağılımı ve tüketim harcaması. Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 192 - 218 .
- Karabulut, T. (2007). Türkiye’de kişisel gelir dağılımı araştırmalarının analizi. Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu Dergisi, 21-36.
- Karaman, İ. (1987). Gelir dağılımı ve Türkiye'de yapılan gelir dağılımı çalışmaları, 1959-1986. D.P.T. Yayınları.
- Kongar, E. (1988). Kamuoyu Araştırmalarına Göre: Türkiye Gelir Dağılımı. 1-4: TUSES Yayınları.
- Kurt, H. T. (2001). Gelir dağılımı ve gelir eşitsizlik ölçüleri (Türkiye Örneği). Devlet İstatistik Enstitüsü Uzmanlık Tezi.
- Öksüz, A. K. (1998). 1987 H.H.G.T.H. Anketinin sonuçlarını kullanarak Türkiye'deki bölgesel gelir dağılımı analizi. Devlet İstatistik Enstitüsü Uzmanlık Tezi.
- Özaydın, M. M., & Yeşilkaya, F. (2020 ). Sosyal yardım istihdam ilişkisinin belirlenmesi: Refah rejimleri için bir panel veri analizi. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 161-196.
- Özmucur, S. (1987). Milli gelirin üç aylık döneller itibariyle tahmini, dolarla ifadesi ve gelir yoluyla hesaplaması. İTO Yayınları, Yayın No:1987-1.
- Öztornacı, B., & Demirdöğen, A. (2015 ). Farklı eşdeğerlik ölçeklerine göre temel yoksulluk göstergelerinin değişimi: Türkiye örneği. Tarım Ekonomisi Dergisi, 7-15.
- Polat, M. A. (2020). Sosyal amaçlı transfer harcamalarının gelir dağılımına etkisi: OECD ülkelerine yönelik panel veri analizi. Business & Management Studies: An International Journal, 764- 796.
- Sarç, Ö. C. (1984 ). Hanehalkı Gelir ve Tüketim Harcamaları Anketi.
- SBB. (2019). On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023). Strateji Bütçe Başkanlığı.
- Şeker, S. D. (2008). Türkiye’de sosyal transferlerin yoksulluk üzerindeki etkileri. DPT, Uzmanlık Tezi.
- Şenkal, A. (1995). Türkiye'de gelir dağılımının sosyal yapı üzerindeki etkileri. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Sosyal Siyaset Bilim Dalı Yüksek Lisans Tezi .
- Toplum ve Hekim. (1996). Sayıların dili. s. 78-79.
- TÜİK. (2020). Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması Mikro Veri Seti (Kesit) 2020. Türkiye İstatistik Kurumu.
- TÜİK. (2021). Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması. Gelir ve yaşam koşulları araştırması metodolojisi hakkında genel açıklama. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Gelir-veYasam-Kosullari-Arastirmasi-2021-45581
- TÜSİAD. (1986). Türkiye'de sosyo-ekonomik öncelikler hane gelirleri, harcamaları ve sosyo ekonomik ihtiyaçlar üzerine araştırma dizisi. TÜSİAD Yayın No:TÜSİAD-T/86.92.
- Yaşar, S., & Taşar, M. O. (2019). Kavramsal olarak yoksulluk ve Türkiye’de yoksullukla mücadele politikalarının etkileri. Sosyal Ekonomik Araştırmalar Dergisi, s. 118-143.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Social Work (Other), Welfare Studies |
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Early Pub Date | April 29, 2024 |
| Publication Date | April 30, 2024 |
| Submission Date | November 21, 2023 |
| Acceptance Date | April 22, 2024 |
| Published in Issue | Year 2024Issue: 27 |
- Article Files
