Öz
Although, it is possible to drive up to the development of urbanization and
environmental education in Turkey until the first years of the Republic, the actual
development began in the 1940s. Especially the industrialization that started
before the Second World War and the results of the war deeply affected the whole
world both in the war and post-war period. The process of rebuilding cities is
particularly the driving force behind urban science education and studies.
However, while environmental problems are rapidly added to the increasing
urban problems, the international community has taken important steps
approaching the 2000s. At universities in Turkey these important steps in terms
of urban and environmental education have been taken mostly in the public
administration departments. Particularly, public administration graduate
programs are suitable for establishing a meaningful relationship between socioeconomic
variables and critical thinking in urban and environmental education.
This paper aims to both make an analysis and reveal a future perspective
through city and environmental education given as a graduate degree in public
administration departments in Turkey. The main questions of the study are the
distribution of related programs in social sciences institutes according to whether
this distribution differs for private and public universities, how lessons can
respond to current problem and solution searches, whether there is a title
differentiation among faculty members who give these courses. In this study, it is
remarkable that despite the different course names, the contents of the course and
course materials are limited. In addition, the distribution of the courses and the
title difference of the faculty members who give these courses are also notable. In
this context, it is clear that there is a need for a new perspective in terms of urban
and environmental education especially at postgraduate level in Turkey.
Anahtar Kelimeler
Public Administration Graduate Education Urban Science Education Environmental Education
Kaynakça
- ARSLAN, Serhat (2011), Çevre Eğitiminin Eleştirel Düşünme ve Çevresel Tutum Üzerine Etkisi (Sakarya İl Örneği), Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Sakarya.
- ÇEVRE MÜSTEŞARLIĞI (1990), Türkiye Çevre Eğitim ve Öğretimi Ulusal Çevre Stratejisi ve Uygulama Planları Semineri, Ankara.
- ÇOLAKOĞLU, Elif (2010), “Haklar Söyleminde Çevre Eğitiminin Yeri ve Türkiye’de Çevre Eğitiminin Anayasal Dayanakları”, TBB Dergisi, 88 (2), ss. 151-171.
- DEMİRKAYA, Hilmi (2006), “Çevre Eğitiminin Türkiye’deki Coğrafya Programları İçerisindeki Yeri ve Çevre Eğitimine Yönelik Yeni Yaklaşımlar”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16 (1), ss.207-222.
- DURU, Bülent (2018), “Cevat Geray’ın Akademik Yaşamı ve Kent Bilim Anlayışı”, Mülkiye Dergisi, 42 (3), ss.455-462.
- GERAY, Cevat (1997). “Çevre İçin Eğitim”, İnsan Çevre Toplum (Yayıma Hazırlayan Ruşen Keleş), Ankara: İmge Kitabevi Yayınları.
- GÖKÇE, Birsen (1993), Toplum Bilimi ve Çevre, Toplum ve Çevre, Ankara: Sosyoloji Derneği Yayınları.
- GRÄSEL, Cornelia (2002), “Umweltbildung”, Handbuch Bildungsforschung. Opladen 2002, ss.675-689.
- GÜNEŞ, Muharrem – BEYAZIT, Eylem (2012), Yerel Gündem 21’den Kent Konseylerine-Ulusal Kentlerden Küresel Köylere, Ankara: Detay Yayıncılık.
- GÜNEŞ, Muharrem – TEK, Murat (2016), “Yerel Çevre Politikaları ve Çevre Hakkı: Hatay İl Mahalli Çevre Kurulu Kararları Üzerine Bir Değerlendirme”, International Journal of Academic Value Studies, 2(3), ss.104-115.
- KELEŞ, Ruşen (1987), Türkiye’de Kentbilim Eğitimi, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi.
- KELEŞ, Ruşen – MENGİ, Ayşegül – ÖZGÜL, Can Giray (2012), “Ernst Reuter’in İkinci Vatanı Türkiye’de Çağdaş Kentbiliminin Gelişmesine Yaptığı Katkılar (Yayınları Üzerinden Bir Değerlendirme), Mülkiye, Cilt: XXXVI, Sayı: 275, ss.11-36.
- KELEŞ, Ruşen (1994), “Ernst Reuter ve Türk Kentbilimi”, Ege Mimarlık, 1, ss.45-50.
- KİZİROĞLU, İlhami (2007), “Education and Research on Environmental Awareness in Turkey”, Clean-Soil Air Water, 35 (6), ss.534-536.
- ORHAN, Gökhan (2013), “Türkiye’de Çevre Politikaları: Değişen Söylemler, Değişmeyen Öncelikler”, Memleket-Siyaset Yönetim Dergisi, 19-20, ss.1-24.
- ÖMÜRGÖNÜLŞEN, Uğur (2010), “Türkiye’de Lisans Düzeyi Kamu Yönetimi Öğretiminde Yakın Dönemde Yaşanan Gelişmeler: Mevcut Durum, Sorun Alanları ve Gelişme Eğilimleri”. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 65 (03), ss.123-161.
- ÖZDEMİR, Oğuz (2007), “Yeni Bir Çevre Eğitimi Perspektifi: “Sürdürülebilir Gelişme Amaçlı Eğitim”, Eğitim ve Bilim Dergisi, 32 (145), ss.23-39.
- PARLAK, Bekir (2015), “Kamu Yönetimi Eğitiminin Tarihsel Kökenleri”, Kamu Yönetimi Eğitimi Geçmişten Geleceğe Küresel ve Ulusal Perspektifler, (Edt.M. Okçu, B. Parlak, E. Akman), ss.53-75, Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
- POSCH, Peter (1993), “Research Issues in Environmental Education”, Studies in Science Education, 21, ss.21-40.
- REUTER, Ernst (1943), “Şehirlerimizin Gelişme Problemleri”, Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi Dergisi, 1 (5), ss.755-769.
- SAUVÉ, Lucie, (2005), “Currents in Environmental Education Mapping a Complex and Evolving Pedagogical Field”, The Canadian Journal of Environmental Education, 10, ss.11-37. ŞENER, H. Engin, (2015), “Kamu Yönetimi Eğitiminde Alternatif Stratejiler”, Kamu Yönetimi Eğitimi Geçmişten Geleceğe Küresel ve Ulusal Perspektifler, (Edt.M. Okçu, B. Parlak, E. Akman), ss.487-503, Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
- TEK, Murat – GÜNEŞ, Muharrem (2009), Antakya Kent Sorunları ve Çözüm Arayışları- Yerel Halk ve Sivil Toplum Örgütleri Gözüyle Kent Yönetim Kültürü, Ankara: Detay Yayıncılık.
- TİFLİS KONFERANSI SONUÇ RAPORU (1977), Intergovernmental Conference on Environmental Education Final Report, UNESCO-UNEP, https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000032763, (Erişim Tarihi: 10.01.2020)
- ÜNAL, Sevil – DIMIŞKI, Ebru (1999), “UNESCO – UNEP Himayesinde Çevre Eğitiminin Gelişimi ve Türkiye’de Ortaöğretim Çevre Eğitimi”, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, ss.16‐17.
- YÜKSEKÖĞRETİM BİLGİ YÖNETİM SİSTEMİ (2020), Yükseköğretim İstatistikleri, https://istatistik.yok.gov.tr/, (Erişim Tarihi: 05.01.2020).
- YÜKSEKÖĞRETİM BİYOMETRİK ANALİZ (2020), Türkiye Üniversitelerindeki Konu Portfolyosu (2011-2015), 2020 https://yuzikibinbursu.yok.gov.tr/doktora-istatistikleri/turkiye-universiteleri-biyometrik-analizler, (Erişim Tarihi:05.01.2020).
Öz
Türkiye’de kentleşme ve çevre eğitiminin gelişimini Cumhuriyetin ilk yıllarına kadar götürmek mümkün olsa da asıl gelişmenin 1940’lardan itibaren olduğu görülür. Özellikle 2. Dünya Savaşı öncesinden başlayan sanayileşme ve onun yarattığı buhranın etkisi hem savaş hem de savaş sonrası dönemde hemen bütün dünyayı derinden etkilemiştir. Kentlerin yeniden inşası süreci özellikle kentbilim eğitim ve çalışmalarının da itici gücü olur. Ancak 2000’li yıllara yaklaşırken artan kentsel sorunlara hızlı bir şekilde çevre sorunları da eklenirken, uluslararası toplum sürece kayıtsız kalmayarak önemli adımlar atmıştır. Türkiye’de de bu önemli adımların kent ve çevre eğitimi bakımından üniversitelerin daha çok kamu yönetimi bölümlerinde öne çıktığı bilinmektedir. Özellikle kamu yönetimi lisansüstü programları sosyo-ekonomik değişkenler ile kent ve çevre eğitiminde eleştirel düşünme arasında anlamlı ilişki kurmaya elverişli programlardır.
Bu çalışma Türkiye’de kamu yönetimi bölümlerinde lisansüstü olarak verilen kent ve çevre eğitimi üzerinden hem bir analiz yapmayı hem de bir gelecek perspektifi ortaya koymayı amaçlamaktadır. Sosyal bilimler enstitülerinde ilgili programların dağılımı, bu dağılımın vakıf ve devlet üniversiteleri için farklılaşıp farklılaşmadığı, derslerin hangi ana alanlarda toplandığı, günümüz sorun ve çözüm arayışlarına ne denli yanıtlar verebildikleri, dersi veren öğretim üyeleri arasında bir unvan farklılaşması olup olmadığı çalışmanın temel sorularındandır. Çalışmada farklılaşan ders isimlerine rağmen içeriklerin ve ders materyallerinin sınırlılığı ve bunun yanı sıra ders dağılımı ve dersi veren öğretim üyelerinin unvan farklılığı dikkat çekmektedir. Bu bağlamda Türkiye’de kent ve çevre eğitimi açısından özellikle lisansüstü düzeyde yeni bir perspektife ihtiyaç olduğu açıktır.
Anahtar Kelimeler
Kamu Yönetimi Kamu Yönetimi Eğitimi Kentbilim Eğitimi Çevre Eğitimi
Kaynakça
- ARSLAN, Serhat (2011), Çevre Eğitiminin Eleştirel Düşünme ve Çevresel Tutum Üzerine Etkisi (Sakarya İl Örneği), Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Sakarya.
- ÇEVRE MÜSTEŞARLIĞI (1990), Türkiye Çevre Eğitim ve Öğretimi Ulusal Çevre Stratejisi ve Uygulama Planları Semineri, Ankara.
- ÇOLAKOĞLU, Elif (2010), “Haklar Söyleminde Çevre Eğitiminin Yeri ve Türkiye’de Çevre Eğitiminin Anayasal Dayanakları”, TBB Dergisi, 88 (2), ss. 151-171.
- DEMİRKAYA, Hilmi (2006), “Çevre Eğitiminin Türkiye’deki Coğrafya Programları İçerisindeki Yeri ve Çevre Eğitimine Yönelik Yeni Yaklaşımlar”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16 (1), ss.207-222.
- DURU, Bülent (2018), “Cevat Geray’ın Akademik Yaşamı ve Kent Bilim Anlayışı”, Mülkiye Dergisi, 42 (3), ss.455-462.
- GERAY, Cevat (1997). “Çevre İçin Eğitim”, İnsan Çevre Toplum (Yayıma Hazırlayan Ruşen Keleş), Ankara: İmge Kitabevi Yayınları.
- GÖKÇE, Birsen (1993), Toplum Bilimi ve Çevre, Toplum ve Çevre, Ankara: Sosyoloji Derneği Yayınları.
- GRÄSEL, Cornelia (2002), “Umweltbildung”, Handbuch Bildungsforschung. Opladen 2002, ss.675-689.
- GÜNEŞ, Muharrem – BEYAZIT, Eylem (2012), Yerel Gündem 21’den Kent Konseylerine-Ulusal Kentlerden Küresel Köylere, Ankara: Detay Yayıncılık.
- GÜNEŞ, Muharrem – TEK, Murat (2016), “Yerel Çevre Politikaları ve Çevre Hakkı: Hatay İl Mahalli Çevre Kurulu Kararları Üzerine Bir Değerlendirme”, International Journal of Academic Value Studies, 2(3), ss.104-115.
- KELEŞ, Ruşen (1987), Türkiye’de Kentbilim Eğitimi, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi.
- KELEŞ, Ruşen – MENGİ, Ayşegül – ÖZGÜL, Can Giray (2012), “Ernst Reuter’in İkinci Vatanı Türkiye’de Çağdaş Kentbiliminin Gelişmesine Yaptığı Katkılar (Yayınları Üzerinden Bir Değerlendirme), Mülkiye, Cilt: XXXVI, Sayı: 275, ss.11-36.
- KELEŞ, Ruşen (1994), “Ernst Reuter ve Türk Kentbilimi”, Ege Mimarlık, 1, ss.45-50.
- KİZİROĞLU, İlhami (2007), “Education and Research on Environmental Awareness in Turkey”, Clean-Soil Air Water, 35 (6), ss.534-536.
- ORHAN, Gökhan (2013), “Türkiye’de Çevre Politikaları: Değişen Söylemler, Değişmeyen Öncelikler”, Memleket-Siyaset Yönetim Dergisi, 19-20, ss.1-24.
- ÖMÜRGÖNÜLŞEN, Uğur (2010), “Türkiye’de Lisans Düzeyi Kamu Yönetimi Öğretiminde Yakın Dönemde Yaşanan Gelişmeler: Mevcut Durum, Sorun Alanları ve Gelişme Eğilimleri”. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 65 (03), ss.123-161.
- ÖZDEMİR, Oğuz (2007), “Yeni Bir Çevre Eğitimi Perspektifi: “Sürdürülebilir Gelişme Amaçlı Eğitim”, Eğitim ve Bilim Dergisi, 32 (145), ss.23-39.
- PARLAK, Bekir (2015), “Kamu Yönetimi Eğitiminin Tarihsel Kökenleri”, Kamu Yönetimi Eğitimi Geçmişten Geleceğe Küresel ve Ulusal Perspektifler, (Edt.M. Okçu, B. Parlak, E. Akman), ss.53-75, Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
- POSCH, Peter (1993), “Research Issues in Environmental Education”, Studies in Science Education, 21, ss.21-40.
- REUTER, Ernst (1943), “Şehirlerimizin Gelişme Problemleri”, Ankara Üniversitesi Dil Tarih Coğrafya Fakültesi Dergisi, 1 (5), ss.755-769.
- SAUVÉ, Lucie, (2005), “Currents in Environmental Education Mapping a Complex and Evolving Pedagogical Field”, The Canadian Journal of Environmental Education, 10, ss.11-37. ŞENER, H. Engin, (2015), “Kamu Yönetimi Eğitiminde Alternatif Stratejiler”, Kamu Yönetimi Eğitimi Geçmişten Geleceğe Küresel ve Ulusal Perspektifler, (Edt.M. Okçu, B. Parlak, E. Akman), ss.487-503, Bursa: Ekin Basım Yayın Dağıtım.
- TEK, Murat – GÜNEŞ, Muharrem (2009), Antakya Kent Sorunları ve Çözüm Arayışları- Yerel Halk ve Sivil Toplum Örgütleri Gözüyle Kent Yönetim Kültürü, Ankara: Detay Yayıncılık.
- TİFLİS KONFERANSI SONUÇ RAPORU (1977), Intergovernmental Conference on Environmental Education Final Report, UNESCO-UNEP, https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000032763, (Erişim Tarihi: 10.01.2020)
- ÜNAL, Sevil – DIMIŞKI, Ebru (1999), “UNESCO – UNEP Himayesinde Çevre Eğitiminin Gelişimi ve Türkiye’de Ortaöğretim Çevre Eğitimi”, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, ss.16‐17.
- YÜKSEKÖĞRETİM BİLGİ YÖNETİM SİSTEMİ (2020), Yükseköğretim İstatistikleri, https://istatistik.yok.gov.tr/, (Erişim Tarihi: 05.01.2020).
- YÜKSEKÖĞRETİM BİYOMETRİK ANALİZ (2020), Türkiye Üniversitelerindeki Konu Portfolyosu (2011-2015), 2020 https://yuzikibinbursu.yok.gov.tr/doktora-istatistikleri/turkiye-universiteleri-biyometrik-analizler, (Erişim Tarihi:05.01.2020).
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Araştırma Makaleleri |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 23 Ekim 2020 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2020Sayı: 20 |
Cited By
İletişim Fakülteleri Müfredatında Dijitalleşme: Gazetecilik ile Radyo, Sinema ve Televizyon Bölümü Eğitimindeki Dijital Derslerin Analizi
Akdeniz Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi
https://doi.org/10.31123/akil.1144098
- Makale Dosyaları
